Typecasting

Zeg Peter Tuinman en ik denk aan heel verschillende dingen: kromme teen akteren in 'Unit 13', sublieme ontroering in Pieter Verhoeffs 'De Vuurtoren', en Tuinmans commentaar bij de oplevering van het Groninger Museum: "Dan is dit zeker de garage". Ik zie hem wel eens lopen in de stad, en dan denk ik toch vooral aan 'Unit 13': Kijk, dit is Tuinman verbaasd. Oh ja, ik zie het. En dit is Tuinman boos. Ja, inderdaad, hij is boos.
Gisteravond zagen we de verfilming van Tom Egberts boek 'De zwarte meteoor', over de eerste zwarte voetballer in Nederland. Peter Tuinman speelt de vader van de jeugdige hoofdrolspeler, een gefrusteerde bange man, die klem zit tussen conflicterende emoties. Hij excelleert in klein spel, een oogopslag is voldoende. Het contrast met de dikke planken uit 'Unit 13' is zo groot dat het bijna griezelig is. Is dit dezelfde acteur? Wat doet Peter op het toneel, als het groot moet? Ik weet het niet, maar ik vrees het ergste.
Zijn rol in de 'De zwarte meteoor' doet sterk denken aan zijn vertolking van die andere vader van de hoofdpersoon in 'De vuurtoren'. Ook daar is vader een man uit de jaren vijftig die klem zit tussen macht en onmacht. Tuinman zet in beide rollen vaders neer die volstrekt geloofwaardig en diep ontroerend zijn. Het hoogtepunt uit 'De vuurtoren' is de scene waarin het gezin een minuut de tijd krijgt om een langspeelplaat in te spreken die naar de troepen in Nederlands-Indië gestuurd zal worden. Als vader als laatste aan de beurt is om iets te zeggen kan hij alleen maar gierend ademhalen. Het resultaat is heel erg grappig en tegelijkertijd diep tragisch. Als je dat kunt ben je een groot acteur.