Wageningen

In de bus die ons van het station in Ede naar Wageningen brengt zitten een jongen en een meisje van een jaar of zeventien. Ze zien er leuk en hip uit en horen overduidelijk tot het slimmere deel van de natie. De jongen haalt een dvd tevoorschijn en geeft deze aan het meisje. De dvd heet "De hof van Eden'. Volgens de jongen is het een heel leuke dvd over schepping en evolutie. En de filmmaker is getrouw aan de Bijbel. Dat zit dus wel goed. Ede, Eden, wat scheelt het.

In Wageningen lopen we door de winkelstraat. Een boekhandel heeft een slordige twee kuub etalageruimte helemaal gevuld met boeken en parafernalia over Charles Darwin. We zijn een onzichtbare grens gepasseerd, ergens tussen het door christelijke partijen gedomineerde Ede en het linkse, groene Wageningen.

Later wandelen we de stad uit en staan opeens voor de uiterwaarden van de Rijn. Er staan knotwilgen, er loopt vee, er is een dode tak van een voormalige meander en in de verte ligt de rivier. Even later, als we de uiterwaarden ingewandeld zijn, kijken we terug en zien de stad met haar berg. Een on-Nederlandse berg aan een oer-Hollandse rivier.

Wageningen snoept van meerdere walletjes: er is een kleine gezelige stadskern met studentikoze horeca, er is een heuse berg met prachtige architectuur uit alle relevante jaargetijden van de vorige eeuw en er is de vlakte van de rivier. In de steenfabriek zijn ateliers gevestigd. Wat een schitterende plek is dit.

Aan de overkant van de rivier ligt Opheusden. Vergeleken met de ernst van dit dorp is het christelijke Ede een baaierd van lichtzinnigheid, om van het Sodom en Gomorra van de stad Wageningen maar te zwijgen. Wij blijven aan de goede kant en beklimmen de berg. Bovenop ligt het arboretum er nog wat bekaaid bij, al staat er hier en daar wel wat in knop. Over een maand begint hier een feest van geur en kleur.

Waarschijnlijk de duivel.