Handen

Nadine en Rogier moeten hun vader begraven. Hij is weggegaan, zomaar omgevallen, en nooit meer teruggekeerd. Een man in de kracht van zijn leven.

De aula puilt uit. De verzamelde Sorghvliet-docenten volgen de plechtigheid vanuit de tweede zaal, vanaf grote beeldschermen. Ze zien en horen een vriend spreken over de man die altijd overal te laat kwam. De vriend besluit met de enig juiste woorden: Waarom moest je op je allerlaatste rendez-vous zo verschrikkelijk vroeg verschijnen?

Nadine en Rogier gaan studeren. De mooiste tijd van hun leven hoort nu aan te breken.

Nadine spreekt. Ze heeft haar verhaal verkleind tot een prachtig en ontroerend beeld. De hand van de vader knijpt even in die van de dochter, op reis door nachtelijk Frankrijk. Aan het eind knijpt de hand niet meer. Ja, nog één keer, als ze hem moeten laten gaan. Volgens de dokters is het een stuiptrekking, maar Nadine weet wel beter. Het is het kneepje dat de lange reis minder eenzaam maakt.

Het is van een grote schoonheid.

Het is verschrikkelijk.