Verzamelaar

Ik heb een groene bus waarin ik ze verzamel. Soms gooit iemand er een klein biljet naar binnen, maar in de regel is het klinkende munt. Naarmate de Pippelingstraat vordert wordt het klinken doffer en vol. Ik bel op driehonderd bellen. Op de helft wordt opengedaan. Hoeveel zal dat zijn?

Met de melk der menselijke vriendlijkheid is weinig mis. Bijna iedereen heeft wel een muntje of wat over. Een enkeling zegt dat ze het op een andere manier regelen. Een regelrecht "nee" is zeer zeldzaam. Een mevrouw zegt verheugd: Ik ben lid! Een enkeling bedankt me voor de inspanning.

Pas halverwege begin ik een beetje op te letten. Er zijn deuren zonder bel. Er zijn opmerkelijk veel elektrische schelletjes die een tweeregelig liedje zingen. De gemiddelde wachttijd voor er wordt open gedaan is zo'n twintig seconden. Bij de meeste mensen roept het goede doel een sympathieke reactie op. Slechts de helft van het aantal huishoudens is netter dan het onze.

Schuin tegenover, op tweehoog, woont een Aziatische mevrouw. Ze doet blijmoedig de deur open. Ik vertel mijn verhaal. Ze blijft me toelachen, in afwachting van nadere instructie. Oh, of ze wat in die groene bus wil doen, voor het goede doel? Het duurt lang voordat ze terugkeert. Ze duwt een paar muntjes naar binnen en geeft me een kaartje. "Wij zijn boeddhist. Werken aan een betere wereld. Goed lezen hoor!"

Dertig jaar geleden collecteerde ik voor het laatst, voor het politiek correcte doel in Nicaragua. Dat zou ik tegenwoordig niet meer doen. Aan Amnesty International is wat mij betreft gelukkig weinig politiek correct. Een betere wereld?

Het kost je ruim twee uur van je zaterdag. Druppels op plaat. Volgend jaar maar weer.