zaterdag, september 25, 2010

En zo voorts


Nu we toch bezig zijn: hier ben ik geweest. Klik vooral op de foto om hem meedogenloos te maken. We bereden met onze laagassige Dodge het pad met de hobbels en de kuilen. De witte streep daar in de diepte, ja, die, dat is het pad. Hobbel de bobbel. Later zaten we op het balkon van het hotel, dat uitkijkt over stervend licht in het westen. De Mittens verdwijnen langzaam in de schemering. Het landschap maakt zich probleemloos los van haar iconen: Stagecoach, The Searchers, Once upon a time in the west, ze kwamen hier allemaal voorbij zonder ook maar een deukje achter te laten. Deze plek heeft genoeg aan zichzelf.

We zijn er. Niet dat het er ook maar iets toe doet.