zondag, oktober 10, 2010

Providence


Vanavond Hiroshima mon amour herzien, voor de derde of vierde keer. Nee, het is niet het allerbeste ooit gemaakt, al is het knetterberoemd, maar mooi is het wel. Waarom? Omdat het een stuwend geheel is, poëtisch, formalistisch, vernieuwend en toch warm. Omdat het abstracte en het persoonlijke er bijna in samengaan.

Later op de avond dacht ik weer eens aan de verdwenen film van Resnais. Ik zag Providence toen ik een jaar of achttien was, in een bioscoop in Leiden. Het was een ervaring die het brein deed wapperen. Waar is die film gebleven?
However well it stands up in other areas, it is Alain Resnais’ direction above all else that makes Providence such a great film, and quite unlike anything that has gone before. It is clearly not a film for those who like their cinematic entertainment neatly packaged with simple narrative coherence and a straightforward linear plot. (It was Jean-Luc Godard who said that a film should have a start, a middle and an end – but not necessarily in that order. It not at all clear that Providence even satisfies this criterion.) For those who can appreciate complex, elliptically structured works with no clear interpretation, Providence provides a cinematic experience that is both rewarding and haunting.
Waar is die film gebleven? Die film staat integraal op Youtube. Ik zag zojuist de eerste twintig minuten.

Wat waren we vroeger toch goed in het zien van volstrekt onbegrijpelijke films. Dat lijkt een vaardigheid die ernstig op zijn retour is. Susan Sontag benoemde het als het einde van de cinefilie. Dat ze ongelijk had heb ik eerder al betoogd. Maar het blijft vreemd dat de combinatie van abstractie en poëzie in film sinds de jaren zestig en zeventig voor een groot deel lijkt verdwenen.

1 Comments:

Anonymous Suzanne said...

We keken Hiroshima mon amour bij Frans, aan het einde van het jaar. Geheel in Ringnaldasfeer, alles knetterde en rammelde. Iedereen was er stil van.

11:33 a.m.  

Een reactie posten

<< Home