Matrozenpakje

We gingen naar Amerika, opnieuw via Dublin. Eerst moesten we met de boot. We hadden een soort hut voor onszelf, hoewel er af en toe ook anderen binnenliepen. Op een gegeven moment kroop er een in Mondriaankleuren en -patronen uitgevoerd insect over het tapijt. Het was ovaal en ongeveer zo groot als een dessertbordje. Het schoof geruisloos voort. Ik keek naar de kaarsrechte lijnen tussen het blauwe, witte en rode vlak en dacht: dat kan geen echt insect zijn.

Een jongen van een jaar of vijftien zei dat het een droon was. Ik pakte het op. Aan de onderkant stond een typenummer en nu bleken er ook antennes aan te zitten. Tevens meende ik een klein oogje te zien aan de bovenrand van het Mondriaanschild. Een droon. We werden dus in de gaten gehouden.

De bel ging. De hut bleek een voordeur te hebben die op het dek uitkwam. In de deuropening stonden twee mannetjes van een jaar of zeven. Dag meneer, zeiden ze, wilt u onze matrozenpakjes uittrekken? Nou, zei ik, ten eerste heb ik geen enkele behoefte om jullie ook maar iets uit te trekken en ten tweede hebben jullie helemaal geen matrozenpakjes aan. Ik sloot de deur en ging weer naar binnen. Ik vertelde wat er gebeurd was: Het is toch wat, nu sturen ze zelfs al kleine jongetjes. Het moet toch niet veel gekker worden.